rodzaju Loli. Postrzelić ją? Dziewięciomilimetrowe pociski nie zostawiały małych, estetycznych ranek, ale brutalnie wyrywały wielki kawał mięsa, niszcząc nerwy i rozrywając naczynia krwionośne. Pociąć ją? Rany cięte łatwo się goiły, no, chyba że poszatkował-by babę na kawałki. Ale nie chciał bawić się w amputację żadnych części ciała, mniej czy bardziej istotnych. Pozostawało więc złamanie kości, co na długo sprawi Loli spory kłopot. Wybrał kciuk, z powodu noża i tego, co Lola tą dłonią zrobiła Milli. Ze złamanym kciukiem Meksykanka długo nie będzie w stanie bawić się nożem. Było coś przyjemnego w poczuciu, że ta kara doskonale pasuje do zbrodni. Ludzie upewnią się, że Diaz nie zmiękł. A jak pomyślał, tak zrobił. W jednej chwili. Szybko uświadomił sobie absurdalność tego, że wybrał karę, która trwale nie okaleczy, ale będzie się o niej mówić. Nie chciał zabijać Loli, więc złamał jej kciuk. Diaza też pobito, i to nie raz. Wiedział, jak długo trwa ból, jak bardzo potrafi osłabić i upokorzyć. Kciuk Loli, na pewno bolący, nie będzie dla niej jednak wielkim utrudnieniem. No, chyba że mowa o nożu. Diaz nie chciał okaleczać Loli, chciał, by mogła się ruszać, chodzić po okolicy Jeśli skatowałby ją do nieprzytomności, Meksykanka nie mogłaby już zbierać dla niego informacji. I pomyśleć, że mógł ją zabić bez najmniejszych wyrzutów sumienia. Tymczasem złamanie jej kciuka sprawiło, że Diaza aż zemdliło, a żołądek skurczył mu się do rozmiarów pięści. Oczywiście nie pokazał tego po sobie, nie zawahał się nawet przez ułamek an43 236 sekundy Nie mógł ryzykować: przez jego wahanie Milla mogła zginąć albo zostać bardzo poważnie ranna. Zdenerwowała się tym, co się stało, ale natychmiast zrozumiała, czemu Diaz musiał coś zrobić. Chciał dorwać Pavona. Czyż nie było to intrygujące, że ten sam człowiek, który dziesięć lat wcześniej porywał dzieci, obecnie zamieszany jest w handel organami pochodzącymi od niedobrowolnych dawców? Może Pavon był tylko cwanym śmieciem, który umiał się zakręcić wokół każdego biznesu. A może wciąż pracował dla tego samego szefa. Diaz czuł w brzuchu miłe ciepło na myśl, że może uda się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Syn Milli zniknął. Porywacze byliby głupcami, rejestrując swoje sprawki na papierze. Zresztą dokumenty adopcyjne i tak były utajnione. Diaz nie widział żadnej możliwości wytropienia dziecka - nawet jeśli udałoby się im rozpracować szajkę i dotrzeć do fałszywego aktu urodzenia wystawionego Justinowi. Ale dla Milli bardzo wiele znaczyło to, czego już się dowiedziała: że jej synek nie zginął w katastrofie samolotu ani nie umarł w bagażniku samochodu. Widział ten błysk w jej oczach: radość i ulgę, które na jakiś czas pokonały rozpacz. Katastrofa samolotu. Kolejna rzecz, którą można zbadać. Federalny Zarząd Lotnictwa na pewno odnotowuje wszystkie wypadki. Nie przypominał sobie wprawdzie historii o katastrofie lotniczej, w której zginęło sześcioro niemowląt - a był pewien, że nie zapomniałby jej nigdy. Mogło to oznaczać, że miejsce wypadku an43